Ik schrijf graag, ik schrijf veel. Een kaartje, een wens, soms een brief. Niet altijd met de computer of de gsm, maar vaak met de hand geschreven of zelfs eerst zelf geknutseld. Er even voor gaan zitten, met pen en papier of met een zorgvuldig gekozen kaartje uit mijn blauwe kaartenbak. De tijd nemen. Eventueel nog eerst een mooie tekst zoeken of een geschikte quote. De persoon waar je aan schrijft in gedachten nemen en daar even vasthouden, alsof hij of zij naast je zit… Het moment dat de brief klaar is, de zegel geplakt, het adres geschreven, is een klein gelukje. Het moment dat de brief op de kast belandt om nadien meegenomen te worden om in een rode postbus te laten glijden, is een klein gelukje. En ik stel me de glimlach voor of het 'tof, leuk, fijn'-gevoel van de ontvanger wanneer die zijn eigen brievenbus opent. Het hoort bij mij. Samen met mama kaarten knutselen, borduren, vouwen, liefst op zondagnamiddag. Pennenvriendinnetjes aan de andere kant van het land, kaften vol briefpapier van Diddl, konijnen en muziek. Altijd proberend de signalen op te vangen van iemand die een kaartje zou kunnen gebruiken. Het zijn mooie herinneringen. Ik schrijf al geruime tijd met een gedetineerde persoon, via het project Traliepost van Bond zonder Naam. Ik leerde projecten kennen als 'Jij verdient een kaartje', 'Project postmaatje', 'heel Holland stuurt' en 'Liefdevolle post', waarna ik talloze kaartjes verzond naar onbekende mensen. En ik wist al snel: dit wil ik ook, hier is nood aan… De eenzaamheid neemt toe, zeker omwille van de moeilijke coronatijd, en dit zou een klein beetje kunnen helpen. Zelfs één kaartje maakt verschil. Daar ben ik rotsvast van overtuigd. Een teken van verbondenheid, van aandacht voor elkaar. Een teken van: 'ik denk aan je' of van 'ik wens je beterschap of geluk'. Een hartelijk gebaar.