Overal kom je het tegen: een krant die oproept om te schrijven voor een bijzondere verjaardag, bewegingen als Kom op tegen kanger organiseren een nationale schrijfactie, een mama die in een persoonlijk mailtje vraagt om haar jarige dochter te feliciteren met haar achttiende verjaardag, de kleine advertenties in kranten en tijdschrijften… Op de website van eo-beam las ik dit mooie verhaal van Ingeborg. Zij weet hoe het voelt om eenzaam te zijn. Om anderen die dit ook voelen een hart onder de riem te steken, heeft ze een kaartjesactie opgezet. 'Met deze kaart wil ik een glimlach op uw gezicht toveren, want u bent niet alleen.' Ze begon de actie tijdens de eerste coronagolf toen de gemeente waar ze woont haar vroeg om vijftig kaartjes te sturen naar eenzame mensen. De ontvangers van deze kaarten reageerden heel vrolijk en dat deed haar ongelooflijk deugd. Daarom is ze ermee doorgegaan en heeft ze haar eigen actie opgezet. Ze heeft al bijna vijfduizend kaartjes verstuurd. Zelf heeft Ingeborg ook last van eenzaamheid. Een hersenaandoening zorgt voor extreme hoofdpijnen en slecht zicht. Daardoor werd thuis zitten een feit. Al de toekomstdromen vielen in het water. Een leeg en eenzaam gevoel. Bezig zijn met schrijven geeft haar het gevoel dat ze er weer toe doet. En ze vat het zo mooi samen: 'Het is zo bijzonder dat je door zoiets kleins als een kaartje zoveel kan betekenen voor iemand. Daar sta je niet bij stil, maar je kan echt een lichtpuntje zijn in deze moeilijke tijd.' Via Klaverpost werden - op het moment dat ik dit schrijf - ruim 140 kaartjes verstuurd. (voeg daar de meer dan honderd kaartjes bij die geschreven werden naar de rusthuizen en de kaartjes die geknutseld werden door de leerlingen van een zesde leerjaar voor een leeftijdsgenootje) Niet te vergelijken, maar wel enorm deugddoend! Ooit hoop ik ook te kunnen schrijven dat we samen de kaap van 5000 overschrijden! Wie weet!